ks. dr Stanisław Dutkiewicz (1862-1926)

Ksiądz dr Stanisław DUTKIEWICZ  (żył w latach 1862-1926) – kanonik gremialny kapituły katedralnej tarnowskiej, szambelan papieski, rektor Wyższego Seminarium Duchownego w Tarnowie. Zakliczynianin.

,,Syn Michała Dudkiewicza i Zofii z domu Zając. Urodził się 17 IV 1862 r. w Zakliczynie. Szkołę podstawową ukończył w Zakliczynie, I gimnazjum w 1879 r. w Tarnowie, gdzie złożył maturę na ocenę celującą. Tam też odbył studia teologiczne i w 1886 r. przyjął święcenia kapłańskie z rąk bpa I. Łobosa.

Po święceniach był krótko wikarym w Bochni, po czym został skierowany na dalsze studia do Rzymu. Tam w 1888 r. uzyskał doktorat z prawa i po powrocie do diecezji zdał egzamin konkursowy z historii Kościoła i wykładał ten przedmiot w seminarium duchownym w Tarnowie w 1888 r., po czym objął w nim stanowisko ojca duchownego i równocześnie wykładał liturgikę. W 1892 r. poważnie zachorował, otrzymał urlop zdrowotny, leczył się w Krakowie. 13 II 1897 r. został administratorem w Uściu Solnym, 15 VI 1897 r. proboszczem w Żegocinie. Czynił wszystko, aby parafię podnieść pod względem religijnym i moralnym. Rozwijał także pracę społeczną, powstało w parafii kółko rolnicze, dom parafialny, piekarnia ludowa, spółka mleczarska, rozwinęło się sadownictwo i inne pożyteczne organizacje. Tu otrzymał odznaczenia EC i RM, w 1899 r. mianowano go wicedziekanem dekanatu limanowskiego.

Wybudował kościół i urządził jego wnętrze. Kupił organy. Otoczył kościół kamiennym murem.

16 V 1904 r. został kanonikiem gremialnym kapituły katedralnej tarnowskiej, a 1 VII 1904 r. rektorem Wyższego Seminarium Duchownego. W 1907 r. otrzymał godność szambelana papieskiego. Dbał o moralny i intelektualny rozwój alumnów, pamiętał o bibliotece, w której gromadził najnowsze publikacje naukowe. Przeprowadzał remont całego budynku, wprowadził instalację elektryczną, w części budynku bieżącą wodę, położył w salach parkiety. Wystarał się o willę wakacyjną w Błoniu, z której dotąd seminarium korzysta.

Najwięcej trudności przeżył w okresie I wojny światowej. Alumni wyrzuceni z budynku seminaryjnego, mieszkali w domach prywatnych lub w Błoniu, kontynuując studia teologiczne. Z budynku usunięto również bibliotekę i muzeum. Ks. Dutkiewicz sam jeździł furmankami do zaprzyjaźnionych proboszczów po żywność lub oni sami dowozili, co mogli. Po powrocie do gmachu seminaryjnego starał się go przystosować do różnych potrzeb.

Jako rektor zajmował się duszpasterstwem młodzieży męskiej, przewodniczył konferencjom duchowieństwa tej sprawie poświęconym. Pisał też na ten temat artykuły i broszury, wygłaszał prelekcje.

Ponieważ w 1921 r. przybył do diecezji ks. E. Komar, pierwszy biskup sufragan, i nie było jeszcze dla niego pełnego uposażenia, dlatego bp L. Wałęga chciał go widzieć na stanowisku rektora. Intencje ordynariusza odczytał ks. S. Dutkiewicz i zrezygnował – nie bez żalu – z rektorstwa, a później i z godności kanonika kapituły tarnowskiej. 15 IX 1922 r. został instytuowany na probostwo w Tuchowie.

Wydał drukiem broszurę pt. Śmierć szczęśliwa. Opublikował następujące pozycje: Dzieje unii kościelnej na Rusi, Lwów 1890, Dawne cechy tarnowskie, Tarnów 1896, Moskwa wobec unii, Tarnów 1896, Łączność wśród duchowieństwa, Poznań 1912, Sprawozdanie z opieki nad młodzieżą męską w diecezji tarnowskiej, Lwów 1913, Opieka nad młodzieżą męską w parafiach miejskich i wiejskich, artykuły w „Gaz Kośc.” 1910-1911 i pewną ilość kazań. Przez wychowanków był uważany za wspaniałego rektora, dobrego wychowawcę oddanego im całym sercem. 

Zmarł 26 III 1926 r. Spoczywa na cmentarzu w Tuchowie.”

Powyższy tekst, za wyjątkiem pierwszego akapitu, za:
,,Słownik biograficzny kapłanów diecezji tarnowskiej 1786-1985” tom I Biskupi i kanonicy.